Resmi dilimizin tek olması, sorunun nedeni değildir.
Çözümü de birden çok resmi dil kabulü değildir.
Çok dilli bir milletiz.
Bütün dillerimiz de kardeştir.
Kardeş dillerimizden birinin resmi tek dil olması, diğer dillerimizin inkarı anlamına gelmez.
Resmi dilimiz tek olmalı ama diğer dillerimiz de resmiyette tanınmalı, görünür olmalı, öğrenilip öğretilmeli, yaşanıp yaşatılmalı.
Her birimiz bir diğerinin dilini kendi dili bilmeli.
Birbirimizin dilini öğrenen kardeşler topluluğu ve bir büyük millet tasavvuruyla hareket eden birlik abidesi olmalıyız.
Resmi dilimiz Türkçe’ye itiraz, kardeşlik ve birlik ruhunu örseler.
Tıpkı diğer kardeş dillerimize yönelik inkarın örselediği gibi.
Çözüm, resmi dilimiz olan aziz Türkçe’mizin yanına diğer dillerimizi resmi dil olarak iliştirmek değil, resmi dilimizin tekliğini muhafaza ederek diğer aziz dillerimizi de bu kardeşlik ve birlikçi anlayışla yaşatmaktır.
Türkler ile Kürtler birbirlerinin kadim kardeşleridirler.
Türkçe ile Kürtçe birbirinin gönlünde göğeren iki kardeş dildir.
Sorun Kürtler ile Türkler veya Türkçe ile Kürtçe arasında değil.
Türkçe’nin resmiyetin dili olmasına Kürtler ve Kürtçe adına karşı çıkmak ne kadar ayrıştırıcı bir yanlışlık ise Kürtçe’nin tıpkı aziz Türkçe’miz gibi yaşatılmasına Türkler ve Türkçe adına karşı çıkmak da bir o kadar ayrıştırıcı bir yanlışlıktır.
Uygulamadaki yanlışlıklar kaldırıldığında ortada bir sorun olmadığı, dahası kardeşliğimizi ve birliğimizi pekiştirecek çözümün de önümüzde durduğu görülecektir.
Resmi dil tartışması üzerinden sürece çekilmek istenen tuzağı görmek önemli.
